Als je in de ogen van je huisdier kijkt dan voel je de ziel. Waardoor je ook jouw ziel ineens voelt. En op dat moment wordt alles eventjes ander. Het dagelijkse leven doet er eventjes niet toe. Je bent volledig in het moment. Ook voel je heel veel liefde en warmte, onvoorwaardelijk. En kun je ook onbevangen ontvangen als dat kleine kind wat je ooit was. Vrij van allerlei gedachtepatronen, gewoonten, opgelegde wijsheden en moralen. Het moment is puur. Daarom zijn de ogen als de poort van de ziel.
De verbinding tussen mens en dier
In dat zelfde moment ervaart jouw huisdier ook een erkenning van zijn of haar ziel. Zoals zij/hij jouw ziel ook altijd zal erkennen. De onvoorwaardelijke liefde wordt met een open hart ontvangen. Vreugde vult het lichaam en de geest. Een warmte wordt ontvangen die vaak helpt te ontladen. Daarom zal het zomaar kunnen zijn dat onze huisdieren door dit moment moeten gapen. Want ineens zijn ook zij vrij van al die beslommeringen en beperkingen van het dagelijks leven.
Omdat zij leven in een wereld die wij gecreëerd hebben. Toch zien wij onze dieren altijd als natuurlijker, intuïtiever, instinctiever en dierlijker als onszelf. Terwijl wijzelf ook gewoon dieren zijn. Zoogdieren zoals onze honden, katten, paarden en konijnen. We hebben zoveel meer met elkaar gemeen als de ogen en de ziel. Zoals ook de verbinding met het land, met moeder aarde.
Door de ogen van je huisdier
Wij mensen zijn ons er alleen niet zo vaak bewust van. En wanneer we dan in de ogen van onze huisdier kijken. Die prachtig gekleurde poorten naar de ziel. Dan word het luidruchtige leven om ons heen eventjes stil. Omdat we volledig afgestemd zijn op de verbinding van hart tot hart. De verbinding van ziel tot ziel. Een verbinding die we met de meeste mensen niet (echt) hebben.
Wanneer we in de ogen als de poort naar de ziel van onze huisdieren kijken. Dan verbinden we ons niet alleen met onze geliefde dieren. Maar ook met dat dierlijke stukje in onszelf. Net als met ons innerlijk wezen, de ziel, de kern van wie wij zijn. Deze momenten moeten we koesteren, in het hier en nu. Omarmen en herinneren.
Daar deze momenten zeldzaam worden als wij ze weg wuiven. Eigenlijk wuiven we dan die bewuste verbinding weg. Daarmee ook de onvoorwaardelijke liefde. Waardoor het weer voorwaardelijk wordt. We erkennen de ziel van onze dier dan niet net als die van onszelf niet. Vreugde komt niet omhoog. Maar meer een kleine scheut van pijn.
Vaak denken we: “Ja jammer dan, ik moet nog dit en ik moet nog dag.” Maar juist die gedachte maakt dat je die bijzondere momenten steeds minder vaak zal beleven. Eeuwig zonde, en heel sneu voor die prachtige dieren. Die geïncarneerde engelen die de mensheid komen helpen af en toe dat stukje pure ziel te voelen. Ook van zichzelf.
Van ziel tot ziel
Dus sta soms gewoon even stil. Kijk in die ogen, verbind jezelf, voel de liefde stromen. En geniet. Stilstaan is geen luxe, het is een noodzaak. Durf stil te staan op de momenten welke belangrijk zijn. Niet voor de portemonnee, niet voor de buitenwereld, niet voor jouw carrière. Maar de momenten die belangrijk zijn voor het hart, de ziel en jouw dier.
Van hart tot hart
Ik geloof erin dat de mensen die dit lezen zeker stilstaan bij die connectie. En deze hoogstwaarschijnlijk nog uitbouwen in spel en/of affectie. Dus aan jou is vooral de vraag: Als jij een keertje ziet hoe een ander mens zichzelf tegenhoud van voelen. En de verbinding niet koestert. Vertel hem of haar: “Durf stil te staan. Het is geen luxe, het is een noodzaak. Koester het moment waarop je de ziel van jouw dier en jouzelf voelt. Voel de warmte en dat innerlijke kind binnenin jouzelf. Zie hoe de vreugde bloeit en groeit in jouw dier. Hoe dankbaar je hiervoor bent. Erken de ander in jezelf en jezelf in de ander.”
Heb een prachtige dag!